نون ساکنه و تنوین در مجاورت بیست و هشت حرف زبان عرب، چهار حکم پیدا می‌کند که عبارتند از:

اظهار، ادغام، اقلاب، اخفاء   
اظهار: یعنی آشکار نمودن. اگر نون ساکنه و تنوین به حروف حلقی برسد، به طور عادی و واضح تلفّظ می‌شود و نباید روی آن مکث نمود. 

 حرف حلق شش بود ای نور عین               هاء و همزه، حاء و و خاءوعین وغین 

در اظهار نون ساکن و تنوین توجه به این نکات لازم است :

1- نون ساکن و تنوین ، حرکت به خود نگیرد.

 2- نون ساکن و تنوین ، به سرعت ادا شده و روی آن مکث نشود (چون در این صورت ، تشدید به وجود می آید)

 3- بین نون ساکن و تنوین و حروف حلقی نباید صوت قطع شود.

 مانند: 

(همزه): یَنْاَوْنَ مَنْ امَنَ رَسُولٌ اَمینٌ 
(هاء): مِنْهُمْ اِنْ هُوَ قَوْمٍ هادٍ 
(عین): اََنْعَمْتَ مِنْ عِلْمٍ سَمیعٌ عَلیمٌ 
(حاء): وَانْحَرْ مِنْ حَکیمٍ عَلیماً حَلیماً 
(غین): فَسَیُنْغِضُونَ یِکُنْ غَنِیَّاً اِلهٍ غَیْرِهِ 
(خاء): وَالْمُنْخَنِقَةُ مِنْ خَیْرٍ قَوْمٌ خَصِمُونَ 
ادغام:معنای ادغام :(ادغام) در لغت ، (مترادف کلمه (ادخال)) به معنای (داخل نمودن) می باشد ، و در اصطلاح ، عبارت است از (داخل کردن حرفی در حرف دیگر به شکلی که حرف اول تلفظ نشده و به جای آن حرف دوم مشدد ادا شود)،

نون ساکنه و تنوین در شش حرف (یرملون) ادغام می‌شود و این ادغام در دو حرف (راء و لام)، بدون غُنّه و در چهار حرف بقیّه (یَنْمُو) با غُنّه است. 
غُنّه: صوتی است که از خیشوم (فضای بینی) خارج می‌شود. 
دو حرف «میم» و «نون» دارای این حالت هستند، به ویژه چنانچه مشدّد باشند و نیز در هنگام ادغام با غُنّه و اخفاءِ این دو حرف، غُنّه به میزان دو حرکت ادامه دارد، مانند: 
(راء): مَنْ رَحِمَ غَفُورٌ رَحیمٌ 
(لام): مِنْ لَدُنْ رِزْقاً لَکُمْ 
(میم): مَنْ مَعِیَ فَتْحاً مُبیناً 
(نون): اِنْ نَشَاْ حِطَّةٌ نَغْفِرْ 
(واو): مِنْ وَلَدٍ اُمَّةً واحِدَةً 
(یاء): مَنْ یَقُولُ یَوْمَئِذٍ یَصَّدَّعُونَ 

اقلاب یا قلب

در این جا مراد تبدیل (نون ساکن و تنوین) به حرف (میم ساکن) می باشد و آن هم در صورتی است که نون ساکن و تنوین پیش از حرف (باء) واقع گردند با توجه به این نکته که میم ساکن ایجاد شده در نزد باء (اخفاء) می شود و با (غُنّه) همراه است ، مانند :

اَنْبِئْهُمْ – اَمبِئْهُمْ  سَمیعًا بَصیرًا سَمیعم بَصیرًا– مِنْ بَعْدِهِمْ-مِمبَعْدِهِمْ

اخفاء : (نون ساکن و تنوین) در نزد پانزده حرف باقیمانده (اخفاء) می شوند.

در هنگام شروع اخفاء، زبان بدون این که به محل ادای نون برسد ، حرف بعدی به محل تلفظ خود نزدیک شده ، در این حال ، صوت به صورت غنه در می آید.